Ontmoetingscentrum De Veldpost is van essentieel belang voor Amsterdamse veteranen die het moeilijk hebben. Vanaf vandaag heeft het een vaste plek, in Noord. Met dank aan Eugène Sandel en zijn brief aan burgemeester Van der Laan.
Libanon, 1982
In het Libanon van ‘82 zit UNIFIL letterlijk tussen twee vuren. Min of meer die van Palestijnen en Israëliërs. Sandel maakt oorlogstaferelen mee met raketten, tanks en straaljagers. Zijn bataljon mag niets doen, zolang het niet zelf wordt aangevallen. “Dat was heel frustrerend, want ik kwam daar om mensen te helpen en te zorgen voor veiligheid.” In 1984 zwaait hij af. In de Amsterdamse burgermaatschappij wordt hij na wat omzwervingen politieagent. “Ik had de pech dat ik ook als agent heftige incidenten meemaakte, zoals de Bijlmerramp. Dat heeft wat met me gedaan.” Het is een understatement: in 1996 wordt bij Sandel PTSS geconstateerd. “Toen werd ik afgekeurd, 36 jaar oud.”
PTSS
Een posttraumatische stressstoornis (PTSS) is een psychische aandoening die kan ontstaan als je te maken krijgt met traumatische en levensbedreigende situaties. Als slachtoffer, in je werk, maar ook als getuige. De impact van PTSS op je leven is enorm. Heden en verleden gaan soms door elkaar lopen. Er volgt voor Sandel en zijn omgeving een zware periode. “Nu is het goed geregeld, maar voor hulp konden veteranen met PTSS toen eigenlijk nergens echt terecht. Ik merkte wel dat ik ook mezelf beter voelde, als ik anderen hielp. Ik ben vrijwilligerswerk gaan doen voor onder meer het Veteraneninstituut. Zo heb ik veel geleerd over het bijstaan van veteranen met problemen.” En zo ontstond er ook een idee bij Sandel.
Van der Laan
In 2010 krijgt Sandel, net als andere Amsterdammers een boekje van de pas aangetreden burgemeester Eberhard van der Laan: “Hij schreef: ik ben uw nieuwe burgemeester en als u iets wilt voor de stad, mag u altijd contact opnemen. Dat vond ik wel wat. Ik stuurde een brief: burgemeester, ik wil graag een ontmoetingscentrum voor veteranen die het moeilijk hebben. Nou, dat vond Van der Laan een fantastisch idee!” In 2011 opent De Veldpost zijn deuren. Maar het is tijdelijk. De oude pastorie aan de Kometensingel 150, in Noord, is ook hard toe aan renovatie. De Veldpost moet zelfs verhuizen, naar een krappe ruimte aan de Azaleastraat. “We waren bezig om het pand aan de Kometensingel terug te krijgen, toen Van der Laan overleed.”
De aankoop
Op de dag na haar aantreden brengt burgemeester Halsema toevallig direct een bezoek aan stadsdeel Noord, vertelt Sandel: “Ik heb haar meteen gevraagd of zij kon helpen. En toen heeft ook burgemeester Halsema zich hard gemaakt om het pand voor de veteranen aan te kopen.” En nu, na een grondige renovatie, is De Veldpost door burgemeester Halsema officieel heropend. Niet als pop-up, maar vast. De Veldpost draait voor een belangrijk deel op vrijwilligers. Die zijn, net als de veteranen die er komen, van alle leeftijden: “Onze oudste vrijwilliger was een oud-Indiëganger van in de negentig. Maar de veteranen van nu zijn soms maar 28.”
Bijtanken
Het verhaal van Sandel is het verhaal van veel andere oorlogsveteranen, ook in Amsterdam. De Veldpost is er speciaal voor hen. “Ik hoop dat we in de toekomst ook ruimte kunnen geven aan bijvoorbeeld politiemensen die het moeilijk hebben”, vult Sandel aan. “De behoefte is er, en waarom zou je twee keer het wiel uitvinden?” De Veldpost organiseert barbecues, cursussen en uitjes, maar biedt vooral een huiselijke omgeving, een plek om even bij te tanken: “We bieden geen professionele zorgverlening, maar je kunt hier wel samen een kopje koffie drinken en een praatje maken met mensen die weten wat je hebt doorgemaakt. We zijn allemaal oud-militairen. En als je een zorgvraag hebt, weten onze begeleiders ook welke kant je op moet.”
Missiekamer
Veteranen (en hun partners, en kinderen) hebben vaak een hele weg afgelegd voor ze bij De Veldpost uitkomen: problemen thuis, problemen in de maatschappij. Praten over gevoelens kan voor hen moeilijk zijn. “Je hebt veteranen die eerst drie keer langsrijden met de auto, voor ze de stoute schoenen aantrekken en hier naar binnen stappen. En dan eerst nog omdat hun vrouw dat graag wil. Dat begrijp ik helemaal. Onze vrijwilligers zijn er altijd, voor een praatje in de ontmoetingsruimte of in onze mooie tuin. Maar even niks zeggen en hier gewoon zijn, dat is ook goed.” En er is altijd nog de missiekamer: “Daar staan attributen die veteranen wel herkennen van hun missies. Daar komen de verhalen vanzelf.”
Bron: https://www.amsterdam.nl/nieuws/nieuwsoverzicht/veteranencentrum-veldpost/
